In mijn laatste post over het Wereld Natuur Fonds schreef ik dat ik nog eens zou terugkomen op de salarissen in de top van de goede doelen. De salariëring van de directeur van het WNF noemde ik al buitensporig omdat zij net iets meer verdienen dan een ton, maar sinds ik er onderzoek naar heb gedaan ben ik helemaal verbluft en geschokt.
Volkert Manger Cats staat ongetwijfeld aan de top van de zwarte lijst van graaiers. Wat moet hij een akelig en naar persoon zijn om een salarisverlaging van € 172.000 naar € 132.000 niet te accepteren en vervolgens € 700.000 voor doorbetaling van zijn salaris van de Hartstichting te eisen. Op de website van de Hartstichting staat dat van iedere euro € 0,80 aan de doelstellingen wordt besteed. In het jaarverslag van 2008 staat echter onder de ‘Rekening van baten en lasten’ dat van de uitgaven van € 41,5 miljoen er € 31,5 miljoen aan de doelen is besteed, dus 75%. Even verderop wordt onder ‘Kengetallen’ vermeld dat 78% werd besteed aan de doelstellingen. Maar 75% of zelfs 78% is geen 80% natuurlijk. En ondertussen verdient de opvolger van Cats, Jaap Stam, nog altijd € 135.442. Blijkbaar zijn ze niet alleen goed in graaien bij de Hartstichting, maar ook in creatief rekenen.
Sowieso heb ik mijn vraagtekens bij het werk van de Hartstichting. Hart- en vaatziekten zijn welvaartsziekten die in belangrijke mate te voorkomen zijn door een gezonde levensstijl, en voornamelijk mensen op hoge leeftijd treffen. Natuurlijk zijn er waarschijnlijk ook jonge mensen die leiden aan zeldzame aandoeningen op dit vlak, maar dan heb je simpelweg pech dat de natuur je niet goed genoeg ontworpen heeft. Het is misschien cru dat ik het zo vind, maar ik acht het soms extreme streven van mensen naar zelfbehoud belachelijk. Mocht ik op mijn vijftigste een hartaanval krijgen ondanks mijn gezonde levensstijl dan heb ik daar vrede mee. Ik zou dus nooit doneren aan de Hartstichting, al staat de directeur voor € 1 op de loonlijst.
Het schrijven van deze post vandaag heeft als aanleiding een artikel in het Algemeen Dagblad van vandaag. Daar valt in te lezen dat ondanks de crisis de salarissen van de directeuren van Oxfam, de Dierenbescherming, het WNF en Plan Nederland met respectievelijk 10,2%, 9%, 8,2% en 8,2%. Grappig dat Farah Karimi de directeur van Oxfam is, in beschouwing nemende dat zij eerder voor GroenLinks in de Tweede Kamer zat is dat cliché ‘links lullen en rechts vullen’ toch niet zo slecht. In het artikel staat dat de directeur van Cordaid, René Grotenhuis, een salaris verdient van € 8000 bruto per maand (€ 96.000 per jaar dus) en vrijwillig afziet van een loonsverhoging omdat hij naar eigen zeggen al genoeg verdient. Die € 96.000 vind ik nog wel aan hoge kant, maar bestonden er maar meer mensen zoals deze man die zich realiseren dat zij genoeg hebben. Met afgrijzen las ik echter in het artikel dat de directeur van het Rode Kruis € 141.000 verdient. Ik heb een aantal keren aan het Rode Kruis gedoneerd en ben hier niet blij mee.
Bij het lezen van het artikel fronste ik mijn wenkbrauwen. Zo hebben alle erkende goede doelen een salarisgrens afgesproken die ‘maatschappelijk te verantwoorden’ is aldus Grotenhuis, van maximaal € 154.000 bruto. Meer dan de € 139.701,18 die de minister-president verdiende in 2009! En tel daar ook het verschil bij op dat het belastinggeld waar zijn salaris van wordt betaald niet vrijwillig en uit liefde is gegeven zoals een donatie! Wat mij betreft is hun definitie van wat maatschappelijk verantwoord is helemaal losgeslagen. Ook meten de directeuren van de goede doelen zich aan de CAO voor rijksambtenaren wat betreft hun bezoldiging, en negeren zij daarmee het verschil dat ik zie tussen belastinggeld en donaties. Een onderzoeker die medebedenker was van de salarisrichtlijn stelt dat niemand de grens van € 154.000 overtreed. Ook zouden directeuren volgens zijn mening zelf beter mogen worden van flink toegenomen donaties.
Laten we eens een blik werpen op een aantal andere goede doelen organisaties om te zien hoe de beloning daar georganiseerd is. Zoals ik in de vorige post schreef zal ik KDE, Wikipedia en Creative Commons onder de loep nemen. De organisatie achter KDE, de KDE e.V., is niet helemaal duidelijk over haar uitgaven in haar rapportages. Er is wel uit af te leiden dat er een aantal betaalde werknemers in dienst zijn, maar dat de directie niet betaald wordt. Op de website van Creative Commons staat hier onder aan de pagina een ‘tax return’ die de salariëring weergeeft. Het blijkt dat de directeurs geen salaris ontvangen en het personeel wordt niet buitensporig beloond. Voor de Wikimedia Foundation geldt dat de salarissen niet transparant worden weergegeven in het Annual Report of de andere rapportages. Wikipedia is niet zo transparant als ik vermoedde, voor mij is dat een teleurstelling. Van KDE en Creative Commons ben ik echter zeker dat het wel die positieve uitzondering is waar ik zonder twijfel aan zou doneren.
Deze drie relatief kleinschalige goede doelen hebben een nobele missie, maar ik wil ook wat voor mijn medemensen betekenen die diep in de problemen zitten. Mijn probleem is dat het Rode Kruis dus een graaier als opperhoofd heeft, en dat ik daar niet meer aan kan (wil) doneren. Laat ik daarom kijken naar Artsen zonder Grenzen. In hun jaarverslag van 2008 staat op pagina 102 dat geen enkele directeur meer dan een ton verdient. De efficiëntie of overhead van een goed doel is voor mij ook een belangrijke overweging. Volgens de jaarrekening van 2008 bedroegen de bestedingen aan de doelstellingen € 111 miljoen en bedroegen de totale bestedingen € 121 miljoen (pagina 7). Dan kom ik uit op een efficiënte van 91,7%. Volgens het jaarverslag van Cordaid bedroegen in 2008 de bestedingen aan de doelstellingen € 167,4 miljoen en bedroegen de totale bestedingen € 175,7 miljoen (pagina 59), dus 95,2%. Volgens het jaarverslag van het WNF zijn de bedragen voor hen € 52 en € 63,1 miljoen, dus maar 82,4%. Het is 81,7 voor het Rode Kruis.
Mijn conclusie is dat ik voortaan aan Cordaid en/of Artsen zonder Grenzen zal doneren naast de kleinere goede doelen zoals KDE. Indien ik doneer zal ik voortaan beter opletten hoe transparant de organisatie is die mijn gift ontvangt. Natuurlijk zal een paar tienduizend euro niet zoveel verschil maken op budgetten van meer dan 100 miljoen, maar het gaat uiteindelijk om het principe, het goede voorbeeld dat gegeven wordt door de top, het feit dat zorgvuldig met gedoneerd geld wordt gehandeld.
Pingback: Doneren voor Haïti, niet via giro 555 « Information Overload
Jaja, en dan zie je weer zo’n campagne van WNF, dat top salaris moet eerst maar eens flink omlaag voordat ik uberhaupt iets doneer.
Wow hier ben ik wel even stil van…. Wat een geld wordt er verdiend aan het leiden van goede doelen orgamisaties.. Belachelijk!
hoe stoppen we het graaien , hoe maken we de mensen wakker.
G. Dodde, het lijkt mij dat stemmen met je portemonnee een effectief middel is: de salarissen zijn openbaar, dus als je die te hoog vindt kun je besluiten niet aan een organisatie te doneren. Ook kan je natuurlijk met je stem bij de Tweede Kamer verkiezingen partijen in het zadel helpen die sterk voorstander zijn van matiging van topsalarissen (SP bijvoorbeeld, al zou ik daar zelf niet op stemmen alleen om die reden).
Overigens ben ik nu wat minder streng inzake mijn opvatting over wat een te hoog salaris is in deze sector. Als grens hanteer ik een ministerssalaris, dit jaar inclusief vakantiegeld en eindejaarsuitkering ongeveer 144 duizend euro. Zolang salarissen die grens niet overschrijden vind ik het acceptabel.
Pingback: Information Overload · Topsalarissen bij goede doelen, herzien