Tegen het generaal (kinder)pardon

Links en rechts hebben een meningsverschil over een kinderpardon. GroenLinks is voorstander met Tofik Dibi als initiatiefnemer. De VVD is, bij monde van Cora van Nieuwenhuizen, tegen het kinderpardon. Nieuwenhuizen was op 26 januari te gast in Nieuwsuur om het VVD-standpunt uit te leggen. Ondanks dat Twan Huys agressief interviewde en Nieuwenhuizen nauwelijks liet uitpraten, wist dit kamerlid toch een overtuigend optreden te maken.

Een kinderpardon of welk generaal pardon dan ook is simpelweg niet eerlijk. Is het eerlijk dat iedereen die onder de pardonregeling valt mag blijven, terwijl de mensen die een maand voor het ingaan van de regeling zijn uitgezet niet alsnog een verblijfsvergunning krijgen? Nee, want dat is rechtsongelijkheid. Niet alleen gelijke rechten, maar ook de regels zelf worden overboord gegooid. Normaliter worden er regels toegepast om te beoordelen wie wel of niet recht heeft op een verblijfsvergunning. Dat doen wij omdat wij denken dat de een meer recht heeft op een verblijfsvergunning dan de ander op basis van de achtergrond van de asielzoeker.

Ja, in de eerste link naar het verhaal op nu.nl erkent minister Leers al dat lange procedures en de mogelijkheid tot het stapelen van procedures een fout zijn aan de zijde van de overheid. Maar het exploiteren van die mogelijkheden om een beslissing over de verblijfsvergunning uit te stellen is de fout van de asielzoeker. En stel nu dat je als asielzoeker niet actief misbruik maakt van de mogelijkheden en je weet dat het jaren kan duren voordat er een definitieve beslissing over een vergunning wordt genomen. Ik denk niet dat het dan gerechtvaardigd is om jezelf te benoemen tot schrijnend geval. Als je niet tegen de onzekerheid, met het zwaard van Damocles boven het hoofd, om kunt gaan dan had je eieren voor je geld moeten kiezen en zelf de beslissing moeten nemen om terug te keren zonder het besluit af te wachten. Als je dat wel kunt, aanvaard de weigering van de verblijfsvergunning na jaren vertraging dan.

Dat is ook hoe ik denk over de zaak Mauro. Het was het beste geweest als al in 2002 of 2003 was besloten dat hij weer had moeten terugkeren naar Angola. En zijn pleeggezin waar hij al in 2003 werd ondergebracht wist toen al dat een weigering van de verblijfsvergunning van Mauro hen boven het hoofd hing. In 2007 wordt de verblijfsvergunning definitief afgewezen. Maar in plaats van deze afwijzing te aanvaarden gaan de pleegouders (mijn aanname) door met juridisch getouwtrek en pas als alle opties uitgeput zijn start de ophef in de media. Ik begrijp het gedrag van de pleegouders wel, ik zou het misschien ook zo gedaan hebben, maar dat maakt het niet juist. Uiteindelijk besluiten de politici dat de regels voor Mauro niet gelden, hij mag een studievisum aanvragen voor een mbo-opleiding terwijl dat normaal alleen voor een hbo-niveau of hoger is toegestaan en hij mag de beslissing over het studievisum in Nederland afwachten, ook een afwijking van wat gangbaar is. Wat heeft dit met rechtvaardigheid te maken? Voor mij is dit niets meer dan een perversie van rechtvaardigheid.

Hoewel ik op nu.nl lees dat Van Nieuwenhuizen in het Mauro-debat de woorden ‘schrijnend geval’ heeft laten vallen, heeft zij een idee van rechtvaardigheid en rechtsgelijkheid waar ik mij bij kan aansluiten. Zij wil als kamerlid niet buigen voor de publieke opinie die voorstander is van dit kinderpardon en durft onpopulaire beslissingen te verdedigen, om te doen wat juist is ondanks de hevige oppositie. Van Nieuwenhuizen is een van mijn kandidaten voor een voorkeursstem bij de volgende verkiezingen geworden.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven