reizen

Het hogesnelheidsspoor in Frankrijk moet sneller

In mijn vorige verhaal schreef ik over mijn vakantie in Biarritz, maar ik wil hier graag afzonderlijk reflecteren over de hogesnelheidstrein die ik gebruikte voor de reis naar die stad.

Eerst gebruikte ik de tram en metro om van Den Haag naar Rotterdam te reizen. In Rotterdam gebruikte de Thalys om over de hogesnelheidslijn door Antwerpen en Brussel naar Parijs te reizen, met Gare du Nord als eindbestemming. Niet geheel verrassend ligt dit station ten noorden van het centrum van Parijs. Toen was het nodig om met metrolijn 4 van Gare du Nord naar Gare Montparnasse te reizen, wat ten zuidwesten van het centrum ligt. Daar gebruikte ik de TGV hogesnelheidstrein om door Bordeaux, Dax en Bayonne te reizen voordat ik uitstapte bij Biarritz.

De reistijden waren als volgt:

  1. De reis tussen Rotterdam en Gare du Nord kostte 2:37 uur voor de heenreis en 3:05 voor de terugreis.
  2. De overstap en wachttijd in Parijs bedroeg 1:12 uur voor de heenreis en 2:14 voor de terugreis.
  3. De reis tussen Gare Montparnasse en Biarritz kostte 4:16 uur voor de heenreis en 4:13 voor de terugreis.

Ik merkte een aantal dingen op. De reistijd tussen Rotterdam en Gare du Nord varieerde nogal. Om de een of andere reden suggereert Google Maps een reis die een andere metrolijn met de bus combineerde, in plaats van alleen metrolijn 4. De overstap met metrolijn 4 vereiste niet meer dan 20 minuten voor de metro zelf en 20 minuten voor het lopen van de metro naar de treinstations. Vooral op de terugreis werd daar veel tijd verspild. In tegenstelling tot de TGV Euroduplex is de Thalys geen dubbeldekstrein, dus instappen is minder efficiënt. Omdat de Thalys veel langer is hebben passagiers meer tijd nodig om naar hun wagon te lopen op de perrons.

Volgens The Train Line is de afstand tussen Rotterdam en Gare du Nord 370 kilometer en de afstand tussen Gare Montparnasse en Biarritz 668 kilometer. De maximumsnelheid van de TGV Euroduplex (op normale commerciële routes) is 320 kilometer per uur, welke daadwerkelijk bereikt werd (het wordt op monitoren in de trein getoond) tussen Parijs en Bordeaux. De afstand tussen Parijs en Bordeaux is 499 kilometer en het kost de TGV Euroduplex gemiddeld 2:20 uur om die afstand af te leggen.

Met deze informatie kunnen we de gemiddelde snelheid over de trajecten berekenen:

  1. Rotterdam naar Parijs: 141 km/u (uitgaande van 2:37 uur reistijd)
  2. Parijs naar Bordeaux: 214 km/u
  3. Bordeaux naar Biarritz: 90 km/h (uitgaande van 1:53 uur reistijd)

Het is logisch dat de route van Rotterdam naar Parijs langzamer is dan Parijs naar Bordeaux omdat de eerste route stops heeft in Antwerpen en Brussel, terwijl de tweede geen stops heeft. Maar dat verklaart niet het volledige verschil. Op de route merkte ik dat de Thalys ook significant vertraagde op punten in België waar je het niet verwacht, naast het deel van de route dat door Antwerpen en Brussel heen gaat en waar geluidsoverlast mogelijk een factor is. De route tussen Bordeaux en Biarritz is ellendig traag, maar dat is omdat de TGV over gewoon spoor rijdt in plaats van toegewijd hogesnelheidsspoor.

De reis van Parijs naar Bordeaux is snel, maar de volledige reis is veel te traag. Als we onze klimaatdoelen willen behalen en vliegtuigpassagiers willen overhalen om de trein te nemen, moet dit verbeterd worden.

Mijn verbeterplan zou er als volgt uitzien:

  1. Stop met de Thalys en laat een TGV Euroduplex (tegen de tijd dat dit plan is geïmplementeerd is dat waarschijnlijk de opvolger, de Avelia Horizon) rijden van Amsterdam naar bestemmingen in Frankrijk en verder.
  2. Bouw een nieuw TGV-station voor alle TGV-treinen die stoppen in Parijs, zodat een overstap naar een ander station in Parijs niet meer nodig is. Dit is al het geval in Madrid, waar er een tunnel is aangelegd tussen de stations Chamartin en Atocha voor hogesnelheidstreinen. Zo’n TGV-station zou uiteraard gebouwd moeten worden naast de buitenwijken van Parijs en vereisen dat passagiers meer tijd kwijt zijn om naar het centrum van Parijs te reizen, met als voordeel dat het TGV-verkeer om Parijs heen sneller zou zijn.
  3. Begin eerder met het bouwen van hogesnelheidsspoor van Bordeaux naar de Spaanse grens. Spanje is al veel dichter bij de voltooiing van hun hogesnelheidsspoor naar de Franse grens (2023 in vergelijking met 2032). De voortgang van de LGV Montpellier–Perpignan is zelfs nog trager. Dat is de laatste ontbrekende schakel van 150 kilometer in het Franse hogesnelheidsspoor naar Spanje aan de Mediterrane zijde. Die route zal operationeel zijn in 2040, wat beschamend is.
  4. Verminder het aantal stops na Bordeaux door de stop in Dax te schrappen. Dit is maar een dorp met iets meer dan 20,000 inwoners. Schrap de stop bij Biarritz ook, omdat Bayonne groter is en toch al erg dicht bij Biarritz ligt. Deze stops bij kleine dorpen vertragen de reis terwijl ze weinig opleveren.

Laten we aannemen dat al deze maatregelen worden gerealiseerd en dat het mogelijk is om een gemiddelde snelheid van 200 km/u te halen, inclusief stops. Als we er van uitgaan dat de afstand tussen Amsterdam en Madrid over het spoornetwerk ongeveer gelijk is aan de 1.800 kilometer over de weg, dan kan een treinreis van Amsterdam naar Madrid in negen uur gedaan zijn. Het zal zeker duur zijn, maar het is een kwestie van politieke wil. Spanje heeft al laten zien dat het mogelijk is omdat het hogesnelheidsnetwerk daar veel uitgebreider is. Spanje is het ook nog steeds significant en snel aan het uitbreiden, terwijl Frankrijk achterop raakt. Als we een excellent hogesnelheidsnetwerk in Frankrijk dat kan concurreren met luchtvaart serieus willen nemen is het essentieel dat deze verbeteringen worden geïmplementeerd.

Het hogesnelheidsspoor in Frankrijk moet sneller Meer lezen »

Vakantie Biarritz in september 2021

Vroeger ging ik vaak surfen bij Scheveningen, een paar dagen per maand ongeveer. Ik stopte daarmee toen onze eerste en tweede dochter werden geboren, omdat ik er niet genoeg tijd meer voor had. Een andere reden was dat Hart Beach, mijn surfschool daar, stopte met de lessen die ad hoc werden georganiseerd op dagen met goede golven. In plaats daarvan zouden zij lessen organiseren op een specifieke datum en tijd, met skateboarden als alternatief als er slechte golven waren. Dit trok mij niet aan en daarom stopte ik compleet met hun lessen. Mijn voornemen om dan maar alleen een plank te huren kwam niet van de grond vanwege de schaarse dagen met goede golven en mijn onmacht om die dagen op te merken en te gaan surfen.

Ik vind surfen echter nog steeds geweldig leuk. Ik keek weer uit naar een surfvakantie in Frankrijk, Portugal of Spanje, waar de golven zoveel beter zijn dan in Scheveningen. In september 2017 bezochten wij Peniche in Portugal en hadden wij goede golven. In mei 2019 bezochten wij Capbreton in Frankrijk, wat ook goede golven had moeten hebben. De World Surf League (WSL) organiseert de wereldkampioenschappen immers in het aangrenzende Hossegor. In plaats daarvan kregen we matige golven in mei. Ik dacht dat we in de verkeerde tijd van het jaar waren gekomen en dat het beter was geweest om in september en oktober te komen (wanneer de WSL hun evenementen daar daadwerkelijk houdt).

Ik vroeg Stephanie of ze het goed vond als ik op surfvakantie ging voor zes dagen in september, omdat ze zelf niet houdt van surfen. Zij vond het lastig om alleen met onze twee dochters te zijn, maar was toch zo lief om mij te laten gaan. Ik weet niet of dit normaal is voor jonge ouders, maar ik weet wel dat het geen probleem was voor mijn ouders. Mijn moeder zorgde voor ons als mijn vader een week op wintersportvakantie ging met zijn vrienden, ieder jaar. Vice versa zorgde hij voor ons als mijn moeder op vakantie ging met haar vriendinnen.

Omdat de Spaanse spoorwegen (Renfe) was gestopt met de nachttrein van Irun naar Lissabon wegens COVID19 waren mijn opties deze keer meer beperkt. Ik sta er immers op dat ik geen vliegtuig gebruik en wilde niet meer dan twee dagen besteden aan de heen- en terugreis. Ik besloot wederom naar Frankrijk te gaan, Biarritz deze keer. Biarritz is een leukere plaats om te verblijven dan Capbreton of Hossegor omdat het een grotere stad is met meer karakter is dan die twee kleinere dorpen.

Voordat ik besloot te gaan in september raadpleegde ik eerst de statistieken van Magic Seaweed. In september zou het stand van Côte des Basques aan de zuidzijde van Biarritz 60% kans hebben op dagen met surfbare golven. Misschien niet zo goed als de 82% voor het strand van Cantinho da Baia aan de noordzijde van Peniche, maar zeker beter dan de 9% voor Scheveningen.

Toen ik arriveerde in Biarritz betaalde ik voor een intensieve surftraining (twee lessen van negentig minuten iedere dag) bij de Jo Moraiz Surf School. Dit was voor alle vier dagen die ik verbleef in Biarritz. Deze school, net zoals een aantal anderen, geeft hun surflessen aan de noordelijke kant van Côte des Basques, waar het beschut is door land dat verder de zee in reikt en de golven beter zouden zijn. Zelfs in september (wanneer het minder druk is dan de zomermaanden) is deze plek erg druk, met veel surfscholen die hier concentreren. Vaak moest ik een poging een golf te pakken dan ook afbreken omdat er mensen voor mij lagen of omdat ik een drop in riskeerde op anderen die voorrang hadden voor een golf.

Dit strand is ook zeer beperkt door de getijden, omdat het verdwijnt bij vloed. Bij vloed is hier niet te surfen omdat je een botsing met de rotsen riskeert. Vanwege deze beperking had ik op drie dagen twee surflessen achter elkaar zonder pauze. Niets wat ik niet aankon, maar het is moeilijker om golven te pakken als je al moe bent van het peddelen na de eerste les.

Wat voor mij het meest belangrijk was is de kwaliteit van de golven. Helaas bleken deze aan de matige kant te zijn. De meeste golven die ik zag waren closeout golven, die tegelijkertijd over hun gehele breedte snel broken. Deze zijn niet geschikt om op te surfen. In het slechtste geval resulteerden deze in een nare wipeout, waarin ik van mijn surfplank val en paar keer onderwater over de kop ga. In het beste geval kreeg ik een saaie rit rechtdoor naar het strand, zonder mogelijkheden om te manoeuvreren op de golf.

Surfbare golven zijn left handers, right handers of a-frames. Deze breken respectivelijk naar links, rechts of beide kanten op vanuit het perspectief van de persoon die er op surft. Ik zag maar zeer weinig van deze golven en merkte op dat iedereen hier moeite mee had, het was moeilijk om een goede golf te pakken. Op een dag waren de golven hoog, tot twee meter, op een andere dag een meter, maar ze leken zich hetzelfde te gedragen in closeouts. Op de laatste dag was de zee grotendeels te plat en te rommelig om een golf te kunnen pakken.

Tot mijn teleurstelling kreeg ik geen golven die beter waren dan de golf die ik eens surfde op een stormachtige herfstdag in Scheveningen. Ik wist een mooie left hander te pakken relatief ver van het strand en kon daar minstens vijf seconden op surfen. In dat moment leek de tijd te stoppen terwijl ik in staat van flow zat. Ik surfde op die golf alsof ik Poseidon zelf was, hoewel die golf nog tam was bij de standaarden van betere surfplekken. Ik had gehoopt meer van dat soort ervaringen te hebben in Biarritz, maar dat is niet gebeurd.

Ik vroeg mijzelf af, waar zijn die makkelijke golven die geschikt zijn voor longboarders, die langzaam breken en het toestaan om er lang op te surfen? Het soort golf dat je ziet in deze video van Batu Bolong op Bali? Na wat zoeken kwam ik er achter dat de 2018 Longboard Pro, georganiseerd door de WSL, op Côte des Basques werd gehouden van 7 tot 10 juni in 2018. Juni, een van de maanden met de minste kans op goede golven daar volgens de statistieken van Magic Seaweed. Maar in de highlight video voor dat evenement zie ik een aantal mooie golven. Ik had betere golven voor september verwacht, maar ik neem aan dat goede golven erg afhankelijk zijn van geluk. Ik zie dat de WSL acht of meer dagen reserveert voor hun evenementen zodat ze de dag met de beste golven er uit kunnen kiezen voor hun kampioenschappen. Blijkbaar waren mijn vier dagen niet genoeg en had ik gewoon pech.

Ik denk dat ik niet in staat was om mijn vaardigheden significant te verbeteren vanwege de matige golven in Biarritz. Wat ook niet hielp was dat de surfschool niet aan mijn verwachtingen voldeed. De instructeurs en het andere personeel van de Jo Moraiz Surf School waren allemaal vriendelijk, maar ze deden niet genoeg moeite om hun klanten te leren kennen. De instructeur met wie ik op de eerste dag begon paste zijn adviezen goed aan op mijn ervaring, maar toen ik twee lessen had met andere instructeurs moest ik mijn niveau opnieuw aan hen uitleggen. Dit had vermeden kunnen worden met een goede kennismakingsprocedure en het van te voren inlichten van de instructeurs. Iedereen kon Engels praten, maar op sommige momenten was er toch een taalbarrière.

Tijdens twee lessen was er zelfs geen instructeur voor de groep in de groene (ongebroken) golven waar ik in zat, alleen een voor de groep beginners in de witte (al gebroken) golven. In feite kreeg ik dus niet waarvoor ik had betaald en had ik op die momenten dus beter alleen een wetsuit en plank kunnen huren.

Nog meer problematisch was dat ze niets vertelden over surf etiquette en peddeltechniek. Dat laatste laat zich vergelijken met een kind dat leert fietsen niet vertellen dat het vaart moet maken om niet om te vallen. Zoals Kale Brock en Rob Case ons vertellen op YouTube is peddelen een essentiële vaardigheid en maakt het een groot verschil als er efficiënt gepeddeld wordt. Het grootste deel van een surfsessie bestaat immers uit peddelen.

In hun verdediging, deze surfschool ontving veel mensen voor een of twee incidentele lessen, niet een volledig intensief programma van vier of vijf dagen. Ik begrijp dat je niet zoveel tijd kunt besteden aan het uitleggen van surfetiquette en peddeltechniek, maar ik denk ook dat het geen excuus kan zijn. Als het in een YouTube video van een paar minuten kan worden uitgelegd, kan je de onderwerpen ook in vijf of tien minuten in je les toelichten.

Hoewel het niet slecht was, zou ik de Jo Moraiz Surf School niet aanraden. Ik weet niet hoe ze verhouden met de andere surfscholen in Biarritz, maar vergeleken met de instructeurs van Hart Beach of het surfkamp in Peniche was het niet goed genoeg. In dat surfkamp volgden de instructeurs de voortgang van hun klanten. Er was een videoanalyse en adequate theoretische uitleg over surfen, hoewel zij ook niet veel aandacht besteedden aan peddelen. De volgende keer zal ik meer kritische vragen stellen aan surfscholen om te bepalen of ze het waard zijn. Misschien ga ik naar een surfkamp of huur ik enkel een wetsuit en plank. Ik ben van plan om weer meer bij Scheveningen te surfen zodat ik niet uit vorm aan mijn surfvakanties begin.

Deze post is nogal lang geworden, maar ik wil het positief eindigen. Hoewel het niet is wat ik er van verwacht had en de golven teleur stelden, heb ik er toch van genoten. Voor mij is het tot op zekere hoogte altijd leuk is om in het water te zijn. Het beste van deze vakantie was mijn gezelschap, mijn vader. Hij ging niet mee om te surfen, maar om te fietsen in de omgeving van Biarritz. Het was erg leuk om zoveel tijd met hem te besteden. Deze surfvakantie laat mij laat verlangen naar een volgende surfvakantie in 2022. Ik wil nose riding op een longboard leren en ik wil leren surfen op een shortboard. Misschien zelfs gebarreled worden als mijn geluk en vaardigheden het toestaan.

Vakantie Biarritz in september 2021 Meer lezen »

Vakantie Sardinië in juni 2018

Voor onze zomervakantie van 2018 wilden we naar een bestemming gaan met veel goede stranden. De ene reden was dat wij in de warme maand juni op vakantie gingen, de andere dat Stephanie zwanger is. Dit betekende dat veel lange wandelingen door steden of natuur geen optie waren. De bestemming moest ook relatief dichtbij zijn, zodat we niet langer dan een dag met onze auto moesten reizen. Dit maakte Sardinië een aantrekkelijke bestemming. Het reisplan was als volgt:

  • Vr 08 Auto van Den Haag (5:00) naar Toulon (18:00), veerboot van Toulon (20:00) naar Porto Torres.
  • Za 09 Aankomst in Porto Torres (8:00), Alghero, Grotta di Nettuno, Spiaggia di Porto Ferro, Sassari.
  • Zo 10 Sassari, Spiaggia di Platamona.
  • Ma 11 Asinara, Spiaggia della Pelosa, Sassari.
  • Di 12 Castelsardo, Spiaggia di Rena Bianca, Arzachena.
  • Wo 13 Tempio Pausania, Nuraghe Maiori, Arzachena.
  • Do 14 Porto Pollo (windsurfen), Arzachena.
  • Vr 15 Palau (boottocht), Arzachena.
  • Za 16 Olbia, Cala Brandinchi, San Teodoro.
  • Zo 17 Spiaggia La Cinta, Nuoro.
  • Ma 18 Serra Orrios, Grotta di Ispinigoli, Dorgali, Nuoro.
  • Di 19 Spiaggia di Sos Dorroles, Nuoro.
  • Wo 20 Cala Gonone (boottocht), Nuoro.
  • Do 21 Nuraghe Santu Antine, Monte d’Accoddi, Porto Torres, Spiaggia della Pelosa, Porto Torres.
  • Vr 22 Verboot van Porto Torres (7:15) naar Barcelona (19:00), auto to Salou.
  • Wo 27 Auto van Salou naar Den Haag.

Deze keer reisden wij met de auto omdat wij dan geen auto op Sardinië moesten huren. Onze eigen auto was ook fijner om mee te rijden omdat wij een goede tweedehands Toyota Prius hebben gekocht in januari. Zo konden we ook meer bagage meenemen omdat we niet alles met ons mee hoefden te nemen in een trein. De auto is ook veel goedkoper dan de trein, we waren € 110 kwijt aan benzine en € 65 voor tolwegen om van Den Haag naar Toulon te komen. De trein is veel sneller (7 uur en 41 minuten van Den Haag HS naar Gare de Toulon) maar zou ongeveer € 350 hebben gekost voor twee mensen. De veerboot opgaan met of zonder auto maakt ongeveer € 20 verschil. En dan heb ik het nog niet over de kosten voor een huurauto gehad.

Natuurlijk voelde het niet goed om een auto te gebruiken vanuit het duurzaamheidsperspectief, maar dit was mijn compromis met Stephanie. Maar zelfs als we wel de trein hadden gebruikt, zouden we nog steeds te maken hebben gehad met gigantische zwarte rookwolken die uit de uitlaatpijp van de veerboot kwamen. In theorie had ik de trein kunnen nemen en dan een zeilboot kunnen huren om naar Sardinië te reizen, maar de opties die ik heb gezien voor zeilboten waren peperduur.

Sardinië heeft niet zo veel aanbod op cultureel gebied als andere regio’s in Italië. Alghero en Olbia hadden twee goede archeologiemusea (het museum in Sassari miste een goede presentatie). De stadscentra van Alghero en Sassari zijn zeker een bezoek waard, vooral Sassari omdat het niet zo toeristisch is (bezoek het alleen niet op zondag zoals ons, dan zijn de meeste bezienswaardigheden dicht). Naast steden vind je veel interessante prehistorische Nuragische ruïnes verspreid over het eiland. Sommige van deze, zoals Santu Antine, kunnen vrij groot zijn. Het relatief kleinere culturele aanbod maakte ons niet uit omdat wij dit hadden verwacht en de overvloed aan mooie stranden daarvoor compenseerde.

Piazza Regina Margherita in Olbia

De stranden van Sardinië maakten alle verwachtingen waar. Ik heb geweldige stranden in Puglia en Calabrië bezocht, maar in Sardinië zijn er veel meer en is de kwaliteit consistenter. Ik heb er foto’s van geupload, maar in werkelijkheid zijn ze nog mooier. Het was heerlijk om dat heldere water te zwemmen, met zoveel schoonheid is er geen reden meer om de mooiste stranden van de tropen te bezoeken. Waar ik het meest van genoot was windsurfen bij Porto Pollo. Na een dag les en oefening heb ik de basis heb geleerd bij MB Pro Center. Het was jammer dat ik maar een dag hiervoor had ingepland. Ik de toekomst zou ik Sardinië graag nog eens bezoeken. Ik zou dan meer tijd reserveren voor snorkelen, kiteboarden en zeilen, waarvoor nu geen ruimte was. Ik zou graag met meer vrijheid door de Maddalena archipel zeilen. Deze vakantie kozen we voor een van de grote gemotoriseerde boten die uit Palau vertrekken, maar dat was voor een grote groep toeristen bedoeld en ging alleen de gebaande paden af.

Cala Brandinchi

Dan zijn er nog andere buitenactiviteiten, zoals de vele grotten. Tochten naar Tiscali en Gola Su Gorropu, Europa’s ‘Grand Canyon’, hebben wij overgeslagen vanwege de lange loopafstanden in het warme weer. Ik hoop deze in de toekomst te bezoeken. Aan de andere kant zou ik Castelsardo geschrapt hebben uit het plan. Het heeft een kasteel op een hoge heuvel, maar het interieur en het uitzicht vanaf de top waren niet zo boeiend. Ik dacht dat Tempio Pausania en Dorgali een bezoek waard waren omdat ze in het binnenland liggen, ver van alle toeristen, maar er was niet veel te zien. Je kunt goede wel goede wijn kopen bij respectievelijk Cantina Gallura en Cantina Dorgali. Nuoro is een grotere stand in het interieur met meer substantiële bezienswaardigheden.

Je kunt natuurlijk niet alles krijgen. Voor mij was de keuken van Sardinië wat teleurstellend. Het was niet slecht, maar ik vind de keukens van de andere regio’s in Zuid-Italië duidelijk superieur. De keuken is nogal carnivoor en vegetarische en veganistische opties zijn beperkt. Vraag om een gerecht met tuinbonen en er is een kans dat er ook varkensvet in zit. Ik heb geen enkel bevredigend visgerecht gegeten gedurende mijn hele vakantie. Misschien had ik gewoon pech en had ik beter moeten zoeken. Wel raad ik Agriturismo Candela bij Arzachena en Agriturismo Li Mori in San Teodoro aan voor lekker eten voor een goede prijs in een mooi decor, deze plekken waren het meest memorabel voor mij.

Aan het einde van ons verblijf in Sardinië namen we een veerboot naar Barcelona en gingen wij naar een camping in Salou waar de ouders van Stephanie verbleven. Het gezelschap was goed, maar ik houd niet van lang kamperen. Die camping was ook veel te massaal voor mijn smaak. Salou is alleen goed voor massatoerisme en heeft geen authenticiteit. Wel zou ik graag meer zien van andere delen van Spanje. Ik weet niet zeker waar wij volgend jaar heen gaan voor onze vakantie, maar ik neig naar Hossegor in zuidwest Frankrijk vanwege de goede surfmogelijkheden.

Cala Luna, looking north

Vakantie Sardinië in juni 2018 Meer lezen »

Vakantie Portugal in september 2017

Sinds wij naar Den Haag zijn verhuisd zijn wij in aanraking gekomen met surfen (golfsurfen) in Scheveningen. Een enkele surfles daar had onze interesse opgewekt. Omdat de golven in Nederland vaak tekort schieten, dachten wij er over om intensiever te surfen tijdens een vakantie elders in Europa. Dit leidde tot onze vakantie in Portugal vlak na ons huwelijk op 2 september 2017. Ons reisplan staat hier onder, met de treinreis en vervoersbewijzen voor een persoon.

  • Ma 04 sep trein van Rotterdam naar Lissabon om 8:58 uur (€ 153).
  • Di 05 sep aankomst in Lissabon om 7:20 uur (€ 148).
  • Zo 10 sep bus van Lissabon naar Peniche.
  • Zo 17 sep bus van Peniche naar Lissabon.
  • Zo 17 sep trein van Lissabon naar Rotterdam om 21:34 uur (€ 148).
  • Ma 18 sep aankomst in Rotterdam om 22:02 uur (€ 158).

Als echte klimaatfanaat kostte het mij wat tijd om uit te zoeken hoe Portugal snel te bereiken is met de trein. Hoewel Frankrijk en Spanje relatief goede hogesnelheidstreinnetwerken hebben, zijn ze onderling nog niet goed verbonden. De reis over de Frans-Spaanse grens is nog niet mogelijk met een hogesnelheidstrein. Portugal is nog erger omdat zelfs de reguliere treinverbinding met Spanje slecht is.

Gelukkig biedt het Spaanse Renfe Operadora een nachttrein vanaf Irun. Deze Spaanse plaats ligt net over de grens vanaf Hendaye in zuidwest Frankrijk, wat de laatste stop is van een TGV-verbinding. Deze nachttrein rijdt helemaal naar Lissabon. Beginnend met een tram naar Den Haag Centraal in de vroege morgen, betekende dit dat wij de volgende ochtend in Lissabon konden uitstappen.

Deze nachttrein is zeker efficient, maar niet erg comfortabel. Wij kozen voor de dure tweepersoons cabine met douche en toilet, maar de badkamer zag er niet erg uitnodigend uit. We sliepen niet echt goed en het diner was ook slecht. Ik zou serieus aanraden om je eigen eten mee te nemen, misschien zelfs een legerrantsoen als je warm eten wilt. Als ik deze trein weer zou nemen (wat ik wel zou doen omdat het een snelle manier van reizen is) zou ik voor alleen een verstelbare stoel gaan. Veel goedkoper, leef maar even met het slechte comfort en gebrek aan goede slaap. In de dure cabine is het toch niet veel beter.

We hebben vijf dagen in Lissabon besteed voordat we een bus namen voor een week surfkamp in Peniche. Lissabon doet mij denken aan Amsterdam, maar niet op een goede manier. Net zoals Amsterdam is Lissabon een dierentuin geworden voor toeristen, compleet met tuk-tuks voor extra file. Allemaal dankzij de belachelijk goedkope vluchten, terwijl eerlijke toeristen zoals ik meer betalen voor een duurzame treinreis. Ondanks dat is het mooie stad, met een interessant centrum verspreid over een aantal heuvels. Niet de meest interessante stad die ik gezien heb, maar zeker goed. Aan de andere kant waren de dagtrips naar de paleizen in Sintra en Mafra waren wel memorabel.

Peniche is niet overspoeld door toeristen, maar wordt bezocht door aardig wat surfers. Ons surfcamp, Maximum Surfcamp (nu opgeheven), volgde een simpele formule: een kleine kamer, een gedeelde badkamer en een gemeenschappelijke binnenplaats waar maaltijden werden geserveerd. In de ochtend verzamelt iedereen voor de bussen naar het strand, voor de surflessen die doorgaan tot in de middag. Je krijgt ook een wetsuit (het water bij Portugal’s Atlantische kust is nogal koel) en een surfplank. En mountainbikes om de omgeving te verkennen. Dit zeven dagen lang voor een vast bedrag van € 500 per persoon.

Het eten was erg simpel maar adequaat. We hebben wel een aantal avonden in een goed restaurant in Peniche gegeten voor wat meer variatie. Het zou mooi zijn geweest als er iets meer luxe was, in de zin van een eigen badkamer. Het surfkamp was ook nogal groot, met veel mensen die onderdak hadden op hetzelfde terrein. Dat roken was toegestaan op de binnenplaats was geen goed idee. Aan de andere kant was het gezelschap van alle andere surfers leuk en waren de surfleraren goed. En natuurlijk het surfen zelf. Het heeft een soort magie, wachten op de volgende golf in de kalmte van de line up met de andere surfers.

Ik heb veel geleerd over surfen en zou het zeker nog eens een hele week willen doen. Sinds het surfkamp in Peniche doe ik het ook regelmatig in Scheveningen. Je moet geluk hebben om goede golven te krijgen. Omdat surfen relatief moeilijk te leren is denk ik dat er veel tijd nodig is je vaardigheden te verbeteren. Desondanks kan ik er erg van genieten. Ik zou zeker nog eens terug willen gaan naar Portugal voor meer.

Wat betreft de foto’s, ik kon geen motivatie vinden om er veel te maken. Wat ik wel heb geschoten beschouw ik niet als erg interessant. Ik wil afsluiten met een paar restaurantsuggesties: Laurentina in Lissabon and A Sardinha in Peniche. Het is lastig om er vegetarisch en veganistisch eten te vinden, maar ik houd van de alom verkrijgbare gedroogde gezouten kabeljauw, wat bacalhau heet in het Portugees. Interessant hoe ze het in zoveel variaties kunnen bereiden.

Vakantie Portugal in september 2017 Meer lezen »

Scroll naar boven