literatuur

Bespreking van Engelse kookboeken over de Apulische keuken

Voor mijn Wikipedia artikel over de Apulische keuken heb ik een flink aantal Engelse kookboeken over deze keuken geraadpleegd. Ik zal deze kort bespreken zodat anderen die geïnteresseerd zijn in de Apulische keuken profijt kunnen hebben van mijn ervaring. De boeken die ik gelezen heb zijn:

  • Arno, Anna Maria Chirone (2011). Salento Flavors: The Taste of Tradition.
  • Lorusso, Luca; Polak, Vivienne (2015). Sharing Puglia.
  • Russo, William dello (2016). Puglia in Cucina: The Flavours of Apulia.
  • Sbisà, Nicola (2009). Savour Apulia: Traditional Recipes.
  • Todorovska, Viktorija (2011) The Puglian Cookbook.

“Salento Flavors: The Taste of Tradition” was het meest teleurstellende kookboek. Het is een dunne en kwetsbare paperback met een klein aantal recepten en onaantrekkelijke voedselfotografie. De opmaak is raar, met veel gekleurde rechthoeken. Het is vooral een verzameling recepten en geeft weinig context om de de geschiedenis van de keuken en de gerechten te begrijpen. Hoewel dit boek zich zou concentreren op de keuken van de Salento, de ‘hiel’ van Apulië, heb ik weinig of geen recepten gezien die niet in de andere kookboeken waren beschreven. Koop dit boek niet.

“Sharing Puglia” is een stevige hardcover met veel recepten goede voedselfotografie. De auteurs van dit boek begrepen dat als je foto’s gebruikt, je het goed moet doen of niet moet doen. De foto’s moeten je verleiden tot het maken van de gerechten, slechte foto’s keren je af. Dit boek geeft ook de meest uitgebreide uitleg over het maken van verse pasta in vergelijking met de andere hier besproken kookboeken, hoewel het nog uitgebreider had gekund. Het geeft ook veel context om de keuken en de gerechten te begrijpen, in plaats van enkel een verzameling van recepten te zijn. Ik kan deze zonder meer aanraden.

“Puglia in Cucina: The Flavours of Apulia” is ook een hardcover en deelt de hoeveelheid recepten en goede voedselfotografie met het vorige boek. Het is zowel in het Italiaans als in het Engels geschreven en maakt deel uit van een serie over alle regionale keukens van Italië. Het schiet echter tekort op het geven van context en geeft geen uitleg over het maken van verse pasta. Desondanks kan ik deze toch een redelijke aanrader noemen.

“Savour Apulia: Traditional Recipes” was het meest bruikbaar als bron voor het Wikipedia artikel, samen met “Sharing Puglia”. Het is een goedkope en dunne paperback, maar bevat toch relatief veel recepten en veel historie over de keuken en de gerechten. Ondanks de lengte weet het boek toch kort uit te leggen hoe verse pasta gemaakt moet worden. Het heeft geen foto’s, maar dat deert niet omdat de rest van de inhoud goed is. Ik kan deze ook zonder meer aanraden.

“The Puglian Cookbook” lijdt onder slechte voedselfotografie, denk aan slecht belichte en wazige detailopnames van gerechten. Zeker erg onaantrekkelijk. Ook ontbreekt het aan context. Het geeft een recept voor het maken van verse cavatelli, maar adviseert gelijke hoeveelheden van semolina en tarwemeel. Het is frustrerend dat niet wordt uitgelegd waarom, omdat het verdacht is. “Savour Apulia” geeft een recept met alleen maar semolina en “Sharing Puglia” adviseert een grote hoeveelheid semolina met een klein deel 00 tarwemeel. Maar de grootste zonde is dat het alleen Engelse namen noemt voor de gerechten. Hoe moet je de gerechten die je in Apulië gegeten hebt dan identificeren? Als een kookboek over de Franse keuken zou aankomen met een recept voor Coq au Vin dat alleen zou beschreven als “haan met wijn” zou het waarschijnlijk onacceptabel geacht worden; deze zaak verschilt niet. Ik kan deze niet aanraden.

Er is ook “Puglia” van Silver Spoon uit 2015, maar ik heb het niet gelezen omdat het duur is.

Het is jammer dat alleen “Salento Flavors” kort de puccia beschrijft en dat “Puglia in Cucina” het enige boek is dat hartige taralli in paar zinnen beschrijft. Beide zijn veel voorkomende gerechten in Apulië, dus ik had recepten voor deze verwacht in mijn twee sterk aangeraden kookboeken. Helaas geven die twee kookboeken ook geen adequate uitleg over hoe verse pasta gemaakt moet worden. Ik had een uitgebreide instructie met veel foto’s verwacht zodat beginnende koks het met vertrouwen kunnen leren. Geen van de kookboeken had een recept voor de traditionele desembroden met durum tarwemeel. Terwijl “Sharing Puglia” stelt dat bloemkool en broccoli ook worden gegeten, heb ik geen recepten met die groenten gezien. Hoewel zwarte kikkererwten en Lathyrus sativus veel zeldzamer zijn, was het mooi geweest als deze ook werden genoemd, ook al zijn ze lastig buiten Apulië te krijgen. Ik kijk uit naar iemand die een uitgebreider kookboek schrijft dat de complete Apulische keuken omvat.

Bespreking van Engelse kookboeken over de Apulische keuken Meer lezen »

De Historiën

Met mijn bachelor Geschiedenis wilde ik lang het werk van Herodotus lezen, die vaak de vader van de Geschiedenis wordt genoemd. Hij werd niet in detail behandeld tijdens mijn bacheloropleiding, maar hij wordt omschreven als de eerste die een kritische en onderzoekende methode gebruikte om geschiedenis te schrijven in plaats van het lot of de wil van de goden. Zijn werk gaat over de expansie van Perzische Rijk en hoe het werd gestopt door de Grieken. Tijdens mijn vakantie had ik eindelijk tijd om het helemaal uit te lezen (inclusief de uitgebreide voetnoten met wetenschappelijk commentaar op zijn werk).

Als je De Historiën leest, zie je vaak passages waarin Herodotus verschillende verhalen evalueert over specifieke gebeurtenissen. Als hij verhalen schrijft die hij dubieus acht, beargumenteert hij waarom hij ze twijfelachtig of onwaarschijnlijk vindt. Als hij niet kan beslissen welke versie klopt, laat hij het oordeel over aan de lezer.

Het Perzische Rijk en de Grieken zijn de rode draad in het werk, maar Herodotus wijkt daar vaak van af. Vaak geeft hij lange geografische, etnografische, historische en zoölogische beschrijving over de regio’s die deel uitmaken van of aangevallen worden door het Perzische Rijk. Sommige van deze zijn langdradig en saai.

Op sommige punten wordt duidelijk dat Herodotus niet al deze regio’s zelf heeft bezocht, bijvoorbeeld als hij het nijlpaard in Egypte beschrijft. Je begrijpt waarom mensen hem onbetrouwbaar achten wanneer hij schrijft over bizarre culturele gebruiken van exotische stammen, Arabische vliegende slangen en Scythische weerwolven. Hoewel sommige van zijn verhaal fantastisch zijn, moeten we ze niet te snel verwerpen. De grote Indiase mieren die goud opgraven zijn bijvoorbeeld geïdentificeerd met marmotten.

Herodotus schrijft niet alleen geschiedenis, hij schrijft ook om zijn publiek te vermaken met een goed verhaal. Dit wordt duidelijk uit zijn onmogelijk gedetailleerde beschrijvingen van dialogen. Soms beperkt dit vermaak de historische accuratesse. Zoals wanneer de oogheelkundige die door de Egyptische farao naar de Perzische koning is gestuurd (indirect) de oorzaak is voor de Perzische invasie van Egypte. Herodotus schrijft niets over de strategische redenen voor de invasie. Het is alsof je zou geloven dat de ontvoering van Helena die echte of enige reden is voor de Trojaanse Oorlog. Desondanks is er altijd een kern van waarheid in zijn werk.

In de tweede helft van De Historiën wordt meer snelheid gemaakt en is er meer focus op de oorlog tussen de Perzen en de Grieken. De Perzische koning Darius en zijn opvolger Xerxes blijken veel ambitieuze en manipulatieve ondergeschikten te hebben die meer aan hun eigen doelen werken dan wat goed is voor het Perzische Rijk. Zij hebben ook een aantal goede adviseurs naar wij zij luisteren. Tot vermaak van het publiek volgen de koningen vaker het slechte advies van hun onderdanen die carrière willen maken!

Het amusement van het slechte Perzische beoordelingsvermogen wordt gevarieerd met Griekse standvastigheid. Je raakt geinspireerd wanneer de Grieken hun interne conflicten bijleggen en een verenigd front vormen tegen de Perzische dreiging. Je bent diep onder de indruk van de heldhaftige Griekse zelfopoffering in de Slag bij Thermopylae. Je voelt glorieus als de Grieken de Slag bij Salamis winnen ondanks de Perzische overmacht, alsof je favoriet net een sportkampioenschap heeft gewonnen. Je geniet van de afstraffing van de Perzen voor hun hoogmoed! Net als het oude Griekse publiek van Herodotus zal je houden van de hybris en de onvermijdelijke afstraffing die er op volgt. Als je uit Iran komt zal je daarentegen zeggen dat de Atheners eerst waren begonnen met de plundering van Sardis.

De ironie van de geschiedenis is dat Athene uiteindelijk zelf ten prooi valt aan hybris, toen het met de stichting van de Delische Bond de andere Griekse steden ging onderdrukken. Athene kreeg haar verdiende loon met de rampzalige Siciliaanse Expeditie en nederlaag in de Peloponnesische Oorlog.

Herodotus mag dan de vader van de geschiedenis zijn, hij is ook geworteld in zijn eigen tijd en cultuur. Hij gelooft duidelijk dat mensen zelf over hun lot beschikken en de geschiedenis kunnen sturen zonder goddelijke interventie. Maar dat betekent niet dat de goden geen rol hebben. In De Historiën is goddelijke wraak of tisis voor het heiligschennis van sommige Perzen (en soms ook Grieken) een regelmatig thema. Een voorbeeld is de storm die de Perzische vloot beschadigd.

Wat Griekse religie betreft, Herodotus schrijft vaak over onthullingen en voorspellingen van de toekomst die worden gegeven door orakels. Net als zijn tijdgenoten gelooft hij in de vermogens van orakels. Zijn verhaal dat een orakel was omgekocht door de Spartaanse koning Cleomenes voor een voordelige onthulling beschadigt dat geloof niet. Echter, als moderne lezers weten wij dat het voorspellen van de toekomst niet mogelijk is. Alle voorspellingen van orakels moeten dus verzonnen zijn nadat de voorspelde gebeurtenissen plaatsvonden. Herodotus is niet de enige hierin, veel andere Griekse en Romeinse historici hebben hetzelfde mechanisme gebruikt. Maar hoe konden zij hun oprechte geloof in orakels met de realiteit van ex eventu orakelvoorspellingen verenigen? Google Scholar geeft mij hier geen antwoord op.

De Historiën Meer lezen »

De kunst van oorlog

Ik heb The Art of War van Sun Tzu gelezen, een Chinees boek uit de 6de eeuw BCE over militaire strategie en tactiek. Op Wikipedia is de tekst te lezen, maar ik heb het bij bol.com gekocht omdat dit boek veel extra uitleg en commentaar bevat. Ik raad iedereen aan dit boek te lezen, ook al heb je geen interesse in oorlog voeren. Als je verder denkt dan alleen het voeren van oorlog, zal je zien dat The Art of War eigenlijk toepasbaar is op alles wat met competitie te maken heeft. Een boek van 26 eeuwen oud kan toch nog erg actueel zijn.

Mijn favoriete quotes uit The Art of War:

“All warfare is based on deception.”
“To fight and conquer in all your battles is not supreme excellence; supreme excellence consists in breaking the enemy’s resistance without fighting.”
“If you know others and know yourself, you will not be imperiled in a hundred battles; if you do not know others but know yourself, you win one and lose one; if you do not know others and do not know yourself, you will be imperiled in every single battle.”

Mijn volgende boek is The Republic of beter vertaald Politeia van Plato.

De kunst van oorlog Meer lezen »

Scroll naar boven