In 2009 had ik er al eens over geschreven en het heeft nu opnieuw mijn aandacht. Onlangs werd ik bij Utrecht Centraal verleid om donateur van Greenpeace te worden. Helaas was het natuurlijk weer een betaalde donateurswerver (vrijwilligers met collectebussen vind ik veel sympathieker) en moest ik ter plekke een formulier invullen met mijn gegevens. Toch besloot ik om te doneren aan de actie tegen boringen op de Noordpool door Shell.
Zeker na het op drift raken van het boorschip Kulluk bij Alaska in december 2012 denk ik niet dat we Shell de Noordpool moeten toevertrouwen. Nog stuitender is het feit dat Shell dat boorschip alleen maar verplaatste om een belastingaanslag te vermijden. Mijn weerstand geldt ook voor andere oliemaatschappijen, we weten immers nog wat BP in de Golf van Mexico geflikt heeft. Daarnaast vertrouw ik Greenpeace sinds ik Diederik Samson over zijn werk als actievoerder bij deze organisatie hoorde spreken, op de Nationale Carrièrebeurs in maart 2013.
Een ascetisch bestaan
Wat mij zo aanspraak was aan zijn verhaal is dat hij leefde voor de misiie van Greenpeace. Hij verdiende net genoeg om van te leven en voer op een boot om walvisvaarders dwars te liggen. Aan dat soort mensen wil ik doneren. Maar toen ik de website en het jaarverslag van Greenpeace ging doorlezen nadat ik donateur was geworden kwam ik ook de directeur tegen, Sylvia Borren. En zij staat op de loonlijst voor € 107.666. Ver verwijderd van € 32.400, het bescheiden salaris van een campagnevoerder bij Greenpeace. Een actievoerder zoals Diederik Samson verdient naar ik aanneem nog minder.
Het salaris van Borren bedraagt 0,45% van de € 22,4 miljoen aan gerealiseerde baten in 2012 en zij geeft leiding aan een organisatie die 121 werknemers in dienst heeft. Aan de andere kant, er wordt ruim 81% van de baten aan de doelstelling besteed, wat ik niet slecht vind. Het gaat mij dan ook niet zozeer om de financiële prijs van de directeur voor Greenpeace, maar om de morele prijs.
Is een ton terecht?
Sterke leiders leiden bij voorbeeld. Hoe zou het voor een actievoerder voelen om geleid te worden door een directeur die meer dan een ton verdient? Ik denk dat het de motivatie en solidariteit schaadt. Dat geldt voor mij in ieder geval wel als donateur. Zelf heb ik een nulurencontract en het “geluk” dat ik met vervelend werk op een ICT-servicedesk € 1800 per maand verdien vanaf augustus tot oktober. Maar daarna ben ik dus weer werkloos.
Mijn ideale leider is iemand die simpel leeft en in de spreekwoordelijke frontlinie staat, een moderne Cincinnatus. Een meer bescheiden salaris (ruim) onder die psychologische grens van een ton zou meer passend zijn. Voor € 60.000 of 70.000 is een leven in luxe ook binnen handbereik. Het directeurssalaris zal voor mij weliswaar geen reden zijn om direct mijn donatie te stoppen, ik blijf nog een paar maanden doneren volgens plan. Maar ik laat het in de toekomst wel zwaarder wegen in mijn keuzes om te doneren aan goede doelen.
Volgens Greenpeace is het salaris “13 procent lager is dan het salaris zou mogen zijn volgens de Code Wijffels, berekend naar haar ‘verantwoordelijkheidsradius'”. Ik kan niets over de verantwoordelijksheidsradius vinden op het Internet. Navraag bij Greenpeace leerde dat de persoon die daar meer over kon vertellen op vakantie was en later zou antwoorden. Dat kreeg ik al meer dan een maand geleden te horen, maar ik heb nog geen antwoord ontvangen. Belangrijker is dat ik geen boodschap heb aan wat Wijffels en zijn vrienden bedacht hebben: ik ben tenslotte de donateur die betaalt.
Aanvullend stelt Greenpeace in hun standaardantwoord op dit soort vragen dat de directeur 24 uur per dag en zeven dagen per week beschikbaar is en hoofdelijk aansprakelijk. Dat laatste begrijp ik niet, Greenpeace is een stichting, en een stichting is toch als rechtspersoon aansprakelijk? En die 24 uur en zeven dagen per week, wat moet ik mij daar bij voorstellen? Als zelfs Obama vakantie kan vieren kan ik mij moeilijk voorstellen dat Borren nauwelijks vrije tijd heeft.
Salarissen in vergelijkbare functies
Ik heb deze kwestie aan verschillende mensen die ik ken voorgelegd. Een van hen maakte een vergelijking met de private sector. Een senior makelaar die geen leidinggevende functie heeft kan al € 90.000 verdienen. Omdat Borren een directeur is met veel ervaring vind hij haar salaris ook passend. Ik maak zelf liever de vergelijking met het salaris van onze ministers en de minister-president. Zij leiden 16,8 miljoen mensen, zijn ook 24/7 per week beschikbaar en politiek verantwoordelijk voor een salaris van € 144.107,71. In dat opzicht is het salaris van Borren wel degelijk aan de hoge kant.
Wel toepasselijk met jouw naam om het over dit onderwerp te hebben.
Green peace is een moreel appel, maar wat is het je waard.
In deze markt economie wordt aan alles een haldelswaarde toegenkend.
De private sector heeft haar piramide struktuur en daar valt veel over te zeggen.
Maar bij goede doelen gaat het om giften. Dan denk ik: waarom zou ik iets geven van mijn overlevings budgetje om iemand anders en passant een fors salaris te bezorgen?
Eigenlijk ben ik boos op types als sylvia dat het ze het goede doel verkwanselen door uit de pot te graaien. Blijk baar is het haar zelf niet waard om iets af te staan van haar 107.000 per jaar voor dat goede doel.
Mensen leren het nooit, geef niet en dat soort doelen. Ooit door goed willende vrijwilligers opgericht, nu een professionele organisatie met professionele salarissen. Je ziet het, principes hebben ook een prijs.
Tijd dat er een goed doel komt om de salarisexcessen bij de “goede doelen” organisaties tegen te gaan, maar ja wat gaat hier de directeur dan verdienen.
Kortom schijn bedriegt, gaat dus bij de top niet om het goede doel, maar om het grote geld en wij naïevelingen maar geven.