China is de laatste jaren ijverig bezig met het bezetten van het land van haar buren. In mei dit jaar was er een nieuwsbericht dat China in het geheim drie dorpen heeft gebouwd in een afgelegen vallei in Bhutan. Dit past in een patroon, omdat China ook vorig jaar vanuit het niets met een claim kwam op het Sakteng natuurreservaat in Bhutan. Eerder stond dat gebied zelfs op een Chinese kaart uit 2014 als het territorium van Bhutan weergegeven. Blijkbaar is het allemaal onderdeel van China’s plan om India dwars te zitten, waar China al langer grensconflicten mee heeft. Bhutan ligt tussen China en India in en is een bondgenoot van de laatste.
Maar China beperkt zich niet tot die grens. Ook de Zuid-Chinese Zee is niet veilig voor China’s ongegronde territoriale claims. China schendt met regelmaat de exclusieve economische zone (waar een staat het alleenrecht op o.a. vissen heeft) van de Filipijnen. Hoewel een internationaal gerechtshof de Chinese claims verwierp, blijft China doorgaan. De Filippijnse president Duterte probeerde eerst China tegemoet te komen en handhaafde de gerechtelijke uitspraak niet, maar hij lijkt er nu genoeg van te hebben. Naast de Filipijnen klaagde ook Maleisië over Chinese schending van haar luchtruim in de Zuid-Chinese Zee. De Verenigde Staten stelden dat het de Filipijnen als haar bondgenoot te hulp zou komen bij Chinese agressie.
Nog meer alarmerend is het dreigement van China eerder dit jaar dat er oorlog komt als Taiwan zich onafhankelijk verklaart. China meent dat Taiwan onderdeel is van China, maar het dat is het verdraaien van de geschiedenis. De Chinese Communistische Partij kwam immers aan de macht nadat de Republiek van China door hen naar Taiwan was verdreven. Het is dus juist China dat onderdeel was van Taiwan. De VS reageerde kalm, met een bericht dat spanningen over Taiwan niet tot een confrontatie hoeven te leiden.
Hoewel de VS wel terugduwen, doet mij dit allemaal toch te veel denken aan het ‘appeasement’ van Nazi-Duitsland in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Toen werd in het Verdrag van München een deel van Tsjecho-Slowakije aan Nazi-Duitsland toegekend om dat land tegemoet te komen. Nu wordt er niets formeel weggegeven, maar laten we het in feite toch gebeuren: China bezet territorium en gaat daar niet meer weg. Het negeert klachten van haar buurlanden en gaat door op dezelfde voet. Genocide op de Oeigoeren binnen de Chinese grenzen gaat al te ver, maar het inpikken van territorium van andere staten moet een rode lijn zijn. Het is al schandalig dat Rusland kon wegkomen met de annexatie van de Krim, maar als het nog machtigere China zijn gang kan blijven gaan met annexaties is het einde zoek.
De enige manier om hier iets aan te doen is nog meer assertiviteit. We willen een gewapend conflict vermijden, maar we kunnen veel meer doen met sancties. Serieuze sancties die de Chinese export flink pijn doen lijken het enige te zijn waar China naar luistert. En dat werkt alleen als iedereen meedoet: naast de VS ook de buurlanden van China en de EU. Als China land inpikt, kunnen wij de Chinese eigendommen in het buitenland dreigen te confisqueren, zoals de haven van Piraeus bij Athene bijvoorbeeld. Op Taiwan zouden de VS, op verzoek van Taiwan uiteraard, een militaire basis kunnen bouwen. Dit is niet anders dan wat de VS in Zuid-Korea en Japan hebben gedaan ter bescherming van hun bondgenoten. De relatie met China zou tot een dieptepunt zakken, maar het zou China wel afschrikken van een mogelijke invasie van Taiwan.