Geen studie in het buitenland dit jaar

Alweer heb ik wat in te halen aan posts op mijn weblog, dus ik ga weer even terug in de tijd. Aan het einde van het vorige studiejaar begon ik met mijn zoektocht naar een buitenlandse universiteit om twee achtereenvolgende blokken (een half studiejaar) in het buitenland te studeren. Ik begon daar zo laat mee omdat ik twijfelde of ik de drie cursussen die ik tegelijk volgde in het derde blok van mijn derde studiejaar wel tot een goed einde kon brengen; ik ben daar in geslaagd, maar had ik bijvoorbeeld Grondslagen van de Geschiedenis niet gehaald, dan had ik die cursus in het derde blok van dit vierde studiejaar moeten herkansen. Was dat zo gegaan, dan had ik geen twee achtereenvolgende blokken meer die vrij waren om in het buitenland te studeren en was alle voorbereiding voor niets geweest. Consequentie van het late begin was dat bijna alle plaatsen die door het universiteitsbrede International Office werden aangeboden al waren vergeven, alleen het facultaire International Office van Geesteswetenschappen had nog een divers aantal restplaatsen over.

Inmiddels zag ik door de bomen het bos niet meer, maar gelukkig was de medewerker van het facultaire International Office erg behulpzaam. In tegenstelling tot het universiteitsbrede programma kon ik alleen kiezen uit universiteiten binnen Europa. Met behulp van de medewerker kwam ik te weten dat de beschikbare universiteiten in Duitstalige landen en Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië niet eens onderwijs in het Engels aanboden, dus die landen vielen al snel af. Ligt dat aan chauvinisme, of een gebrek aan internationale oriëntatie? Interessante plaatsen in het Verenigd Koninkrijk waren al vergeven, en hadden sowieso niet mijn voorkeur omdat de Engelstalige wereld te bekend is voor mij.

Daarna raakte ik erg geïnteresseerd in het aanbod van de Universiteit van Linköping, in Zweden. Mijn probleem met alle universiteiten die ik had onderzocht, waaronder ook deze, is het beperkte aanbod aan cursussen. De Arts and Sciences faculteit (het uitwisselingprogramma liep via de faculteit Geesteswetenschappen van de Universiteit Utrecht, dus bij de ontvangende universiteit ben ik ook beperkt tot die faculteit) biedt bijvoorbeeld maar één bachelorcursus aan op het gebied van Geschiedenis die ook nog eens totaal niet interessant is. Het aanbod op het terrein van Business Studies en Political Science was veel groter en aantrekkelijk genoeg voor mij om daar twee blokken te willen studeren.

Het probleem van Zweden is echter dat het wel veel mooie blonde vrouwen heeft, maar dat het klimaat iets minder aantrekkelijk is dan in Nederland en vooral dat het prijspeil ook vergelijkbaar is met Nederland. Ik dacht, als ik toch naar het buitenland ga, dan kan het toch maar beter ergens zijn waar het goedkoop is en bij voorkeur met een beter klimaat. De impressie die het land geeft op een CV speelde ook mee, wat dat betreft zou het Verenigd Koninkrijk dus laag scoren. Wat betreft mijn financiële bezwaren had de medewerker van het facultaire International Office een goede suggestie, namelijk het zoeken van een universiteit in Oost-Europa. Zij had zelf een half studiejaar in Hongarije gestudeerd. In Oost-Europa wordt veel Engelstalig onderwijs gegeven en is het bedrag van de Erasmusbeurs (uitgaande van € 200 of € 250, dat weet ik niet zeker) genoeg om de huur te betalen. Ook zou het natuurlijk meer interesse wekken op mijn CV dan Zweden.

Uit het aanbod van restplaatsen kwam ik uit op de Universiteit van Pécs in Hongarije. Mooi meegenomen is dat deze plaats een iets beter klimaat dan Nederland heeft, maar dat maakt dus niet zo veel uit. Na heel veel e-mailen met de Erasmus (de naam van het Europese uitwisselingsprogramma via welke de de Universiteit Utrecht en de Universiteit van Pécs blijkbaar een uitwisselingsovereenkomst hebben) coördinator van de website om onduidelijkheden over het hele proces te verhelderen – het aanmeldingsformulier moest echt via de snail mail helemaal naar Hongarije verstuurd worden, e-mailen of zelfs faxen was niet mogelijk – kwam ik eindelijk bij het punt aan waarop ik alles begreep en de cursussen die ik wilde gaan volgen ging uitzoeken. Na wat e-mails werd duidelijk dat ik de Engelse Erasmus Guide (merk op dat er geen categorisering van cursussen is, het is één lange pagina waar je flink mag scrollen) helemaal niet moest gebruiken voor het uitzoeken van mijn cursussen, maar deze website die in het Hongaars is. Mijn Hongaars is helaas niet wat het moest zijn, gelukkig was er nog wel een Word-document van een paar regels bij het antwoord per e-mail bijgevoegd dat toelichtte hoe ik via alle Hongaarse woorden tot de selectie van Engelse cursussen moest komen. Alleen de cursusbeschrijvingen waren Engelstalig, de rest Hongaars, probeer er dan maar eens achter te komen in welke tijdseenheid een cursus wordt gegeven. Ook worden er gigantisch veel cursussen getoond, zonder mogelijkheden om tot een nauwkeurige selectie te komen, in een heel klein venster. Je mag je dus een ongeluk scrollen.

Toen ik na veel bloed, zweet en tranen eindelijk door had welke cursussen ik kon volgen, besloot ik maar af te zien van studeren in het buitenland. De Universiteit van Pécs had geen interessante cursussen te bieden, zeker niet op een moment dat ik (tegen die tijd) al genoeg studiepunten voor mijn bachelor in mijn zak had en mijn enige motivatie dus was om ervaring op te doen in het buitenland en tegelijkertijd nog interessante cursussen te volgen. De laatste datum voor aanmelding bij de Universiteit van Linköping was al verstreken op het moment dat ik mij dat realiseerde. Wat ook meespeelde was dat ik studiemoe was, naast drie jaar voor de bachelor van Geschiedenis had ik al twee jaar op het HBO en twee jaar op universiteiten (een jaar in Rotterdam, en een jaar extra in Utrecht) besteed. Er waren nog wel andere universiteiten in Oost-Europa, maar deze hadden ook niets interessants te bieden. Misschien had ik iets beters kunnen vinden als ik er op tijd bij was geweest, maar omdat ik toch genoeg heb van studeren wil ik liever een stage in het buitenland gaan volgen, daar zal ik later meer over schrijven.

Veel universiteiten, echt niet alleen Oost-Europese (maar wel primair uit die landen en enkele Oost-Aziatische landen), waarvan ik de websites heb bezocht hebben gigantisch slecht ontworpen websites. Alsof hun website ontwerpers nog nooit van usability hebben gehoord. In mijn zoektocht heb ik te maken gehad met slechte en vooral half vertaalde websites, informatie die simpelweg ontbreekt, een onduidelijke hiërarchie van de website en een lang of heel onduidelijk pad van links door de hiërarchie van de website vanaf de beginpagina naar de pagina met de voor studenten van uitwisselingsprogramma’s relevante informatie. Dan heb ik het vooral over welke Engelstalige cursussen ik kan volgen als student van een uitwisselingsprogramma. Die informatie is belangrijker dan alle informatie voor buitenlandse studenten over procedures, hoe het leven in het land van de universiteit is, enzovoort. Cursusinformatie moet het meest eenvoudig beschikbaar zijn, als ik die informatie heb verwerkt kan ik beslissen of ik wel of niet in die universiteit geïnteresseerd ben en of ik de overige relevante informatie wil raadplegen. Veel websites lijken er op te rekenen dat het denkproces van de student (ik neem aan dat andere studenten ook in mijn volgorde denken) andersom gaat. Ik heb tijdens mijn zoektocht naar een buitenlandse universiteit tientallen websites van universiteiten bekeken, en het heeft mij zoveel frustratie opgeleverd dat ik inmiddels de ontwerper van de website van de Universiteit van Linköping wil aanbidden, verafgoden en doodknuffelen. Want die website is absoluut het beste voorbeeld van een website van een universiteit die ik heb gezien. De hiërarchie van die website is simpel, duidelijk, en binnen een paar minuten kan ik zien welke cursussen ik kan volgen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven